نئو (NEO) چیست؟ همه چیز درباره نئو

اگر علاقه‌مند به ارزهای دیجیتال باشید، حتما باید با نئو، این ارز دیجیتال فوق العاده آشنا شوید. نام نئو قبلا انت شیرز بود و حالا با عنوان اتریوم چینی هم از آن یاد می‌شود. نئو شباهت‌های زیادی به اتریوم دارد اما ویژگی‌های بسیار جالب و ناشناخته‌ای در این فناوری وجود دارد.

در این مقاله سعی کرده ایم که شما را با تمام جنبه‌های نئو آشنا کنیم. اگر پس از خواندن مقاله سوالی برایتان پیش آمد، می‌توانید در قسمت نظرات بپرسید تا در اصرع وقت پاسخ داده شود.

 تاریخچه بلاک چین نئو

طبق چیزی که در وب‌سایت رسمی این ارز دیجیتال نوشته شده است، نئو یک پروژه بلاک چینی است که توسط یک بنیاد غیرانتفاعی توسعه یافته است. این پروژه از فناوری بلاک چین و هویت دیجیتال برای دیجیتالی سازی دارایی‌ها، مدیریت خودکار دارایی‌ها با استفاده از قراردادهای هوشمند و تحقق «اقتصاد هوشمند» با توزیع جمعی بهره برده است.

در واقع نئو یک پلتفرم و شبکه بزرگ است و واحد ارزی NEO فقط جزئی از این شبکه است.

هدف اصلی نئو این است که شبکه توزیع شده نئو یک اقتصاد هوشمند را ایجاد کند.

نئو توسط شرکت OnChain واقع در شانگهای چین توسعه داده شد. تحقیقات در مورد نئو از سال ۲۰۱۴ آغاز شد.

پروژه Neo که ابتدا با نام انت شبرز شناخته شده بود، توسط دو جمع سپاری جذب سرمایه کرد. نخستین جمع سپاری در اکتبر ۲۰۱۵ به مدت ۱۰ روز ادامه داشت که طی آن ۱۷.۵ میلیون توکن نئو به ارزش ۵۵۰،۰۰۰ دلار فروخته شد. در جمع سپاری دوم، ۲۲.۵ میلیون توکن به قیمت ۴.۵ میلیون دلار به فروش رفت.

بلاک چین نئو و اقتصاد هوشمند

نئو قصد ایجاد یک اقتصاد هوشمند را در سراسر جهان دارد که تمام مسائل اقتصادی روزمره را پوشش دهد. سه جزء اصلی این اقتصاد هوشمند عبارتند از:

• دارایی‌های دیجیتال
• هویت دیجیتال
• قرارداد هوشمند

بلاک چین نئو و دارایی‌های دیجیتالی

یک دارایی دیجیتال چیزی است که در فرمت باینری و با حق استفاده وجود دارد. مالکیت حقیقی در دارایی‌های دیجیتال بسیار حائز اهمیت است.

با ظهور بلاک چین، مالکیت دیجیتال حقیقی تحقق یافت. با فناوری بلاک چین می‌توان دارایی‌های دیجیتال غیرمتمرکز،امن و بدون دخالت هر نهادی ایجاد کرد.

دو نوع دارایی‌های دیجیتال در نئو وجود دارد:

• دارایی‌های فراگیر یا جهانی
• دارایی‌های قراردادی

دارایی‌های جهانی توسط کل یک سیستم به رسمیت شناخته شده و می‌توانند توسط تمام قراردادهای هوشمند و مشتریان شناسایی شوند.

دارایی‌های قراردادی دارایی‌هایی هستند که فقط در قراردادهای خاص خود به رسمیت شناخته می‌شوند و نمی‌توانند در سایر قراردادها استفاده شوند.

به عنوان مثال ارزهای دیجیتال Golem و Bancor هر دو توکن‌هایی مبتنی بر قراردادهای هوشمند اتریوم هستند اما مثلا نمی‌توان در سیستم Bancor از توکن‌های گلم استفاده کرد.

بلاک چین نئو و هویت دیجیتالی

ویکی‌پدیا هویت دیجیتالی را این‌گونه تعریف می‌کند:

یک هویت دیجیتالی اطلاعاتی از یک فرد است که روی کامپیوترهای یک نهاد ذخیره می‌شوند. این فرد می‌تواند حقیقی یا حقوقی باشد.

برای دیجیتالی کردن دارایی‌ها به کار، هویت دیجیتال قابل اعتماد است.

در پروژه نئو از استاندارد هویت سنجی X.۵۰۹ که یک مدل صدور گواهی دیجیتال پذیرفته شده است، استفاده می‌شود.

تأیید هویت در نئو می‌تواند از روش‌های زیر صورت گیرد:

• استفاده از ویژگی‌های شناسایی چهره
• اثر انگشت
• صدا
• پیامک
• روش‌های چند مرحله‌ای دیگر

قرارداد هوشمند

تصور کنید در خیابان هستید و قصد دارید سوار تاکسی شوید؛ از نرم افزار تلفن همراه خود یک خودرو درخواست می‌کنید و یک ماشین خودران (بدون راننده) شما را سوار می‌کند. تاکسی شما را به یک پمپ بنزین می‌برد و هزینه سوخت را هم از پولی که از مسافرهای قبلی دریافت کرده، پرداخت می‌کند. سپس شما را به مقصدتان می‌رساند و کرایه سفرتان هم از کیف پول الکترونیکی شما پرداخت می‌شود. در زمانی که تاکسی در حال رساندن شما به مقصد است، به صورت خودکار هزینه بیمه سالیانه و بدهی ماهانه مالک خود را هم می‌پردازد. بعد از اینکه شما را پیاده می‌کند به یک تعمیرگاه می‌رود تا عیب‌های احتمالی را هم برطرف کند.

شاید فکر کنید این‌ها صحنه‌ای از یک فیلم علمی و تخیلی باشد، اما این آینده جهان است؛ قراردادهای هوشمند می‌توانند بستری برای ساخت جهان آینده باشند.

یک قرارداد هوشمند، یک پروتکل ویژه است که برای مشارکت، تأیید یا اجرای مفاد یک قرارداد خاص، فعال می‌شود. قراردادهای هوشمند معاملات و فرایندها را به صورت کاملاً تضمینی و بدون اشخاص ثالث انجام می‌دهند. فعالیت و ثبت‌های قرارداد هوشمند قابل پیگیری و غیر قابل برگشت هستند. مجموعه‌ای از قراردادهای هوشمند یک برنامه غیرمتمرکز یا Dapp را می‌سازند.

قراردادهای هوشمند چگونه کار می کنند؟

برای درک بهتر می‌توان این‌گونه آن‌ها را توصیف کرد: آن‌ها مانند دستگاه‌های فروش خودکار فعالیت می‌کنند. وقتی شما قصد خرید یک نوشابه با استفاده از این دستگاه‌ها را دارید، پول را به دستگاه وارد می‌کنید و دستگاه به صورت خودکار پول شما را پردازش می‌کند و نوشابه را تحویل می‌دهد.

جدا از مسائل فنی، قراردادهای هوشمند هم تقریباً مانند دستگاه‌های فوق کار می‌کنند. بدون نیاز به افراد یا سازمان‌های واسطه فرایند پرداخت یا اجرای یک قرارداد را پردازش می‌کنند و در صورت صحیح بودن مفاد قرارداد مشخص شده، فعالیت را انجام می‌دهند.

آن‌ها تنها دستورالعمل‌هایی را که به آن‌ها داده شده را به طور خودکار اجرا می‌کنند.

در ابتدا، دارایی‌ها و شرایط قرارداد، کد گذاری می‌شوند و در بلاک بلاک چین قرار می‌گیرند. این قرارداد بین نود های پلتفرم توزیع و چندین بار کپی شده است. بعد از پردازش انجام شد، قرارداد مطابق با شرایط مشخص شده اجرا می‌شود.

شاید برایتان سؤال باشد که هوشمند سازی فرایندها خیلی وقت است که انجام می‌شود اما تفاوت فرایند قراردادهای هوشمند با فرایندهای معمولی در اینترنت غیرمتمرکز بودن و عدم بازگشت آن است.

مثلاً تراکنش‌های بانکی به صورت هوشمند انجام می‌گیرند اما مثلاً بانک مرکزی می‌تواند جلوی یک تراکنش را بگیرد. در قراردادهای هوشمند شخص یا نهادی قادر به کنترل یک قرارداد نیست و وقتی مفاد یک قرارداد صحیح باشد، این قرارداد به صورت کاملاً خودکار اجرا می‌شود.

هر چیزی که در بلاک چین ثبت می‌شود باید تغییر ناپذیر باشد و بین نودهای مختلف در شبکه توزیع شود. به طور کلی، قرارداد هوشمند باید سه ویژگی زیر را دارا باشد:

• قطعی
• دارا بودن پایانی برای یک فرایند
• ایزوله

در یک بلاک چین همه می‌توانند یک قرارداد هوشمند بسازند و آپلود کنند. با این حال، این قرارداد به صورت عمدی یا غیرعمدی ممکن است دارای اشکالات و ویروس‌هایی باشد. اگر قرارداد ایزوله نباشد، ممکن است کل سیستم را مختل کند. از این رو، بررسی و ایزوله شدن یک قرارداد قبل از اجرا مهم است.

قراردادهای هوشمند اتریوم و نئو از یک سیستمی به نام ماشین مجازی بهره می‌برند.

ماشین مجازی (VM)، یک سیستم کاملاً تورینگ است و روی شبکه اتریوم اجرا می‌شود. این سیستم صرف نظر از زبان برنامه نویسی، به هر میزان که کاربر بخواهد زمان و حافظه در اختیارش قرار می‌دهد. ماشین مجازی روند ایجاد برنامه‌های بلاک چینی را بسیار آسان‌تر و کارآمدتر از همیشه می‌کند. به جای اینکه برای هر برنامه یک بلاک چین ایجاد کنید می‌توانید از یک بلاک چین برای هزاران برنامه استفاده کنید.

در واقع با استفاده از این قابلیت در صورت اشکالی در یک قرارداد، فقط همان قرارداد تحت تأثیر قرار می‌گیرد و به شبکه اصلی آسیبی نمی‌رسد.

مفهوم دیگری نیز به نام داکر (Docker) وجود دارد که مانند ماشین مجازی عمل می‌کند. در اتریوم برای نوشتن قرارداد هوشمند در ماشین مجازی، باید با استفاده از زبان برنامه نویسی مخصوص اتریوم،‌ سالیدیتی این کار را انجام دهید.

در حال حاضر با توجه به بهره‌مندی نئو از داکر، برنامه نویسان می‌توانند با استفاده از زبان‌های C#، Java و Python قراردادهای هوشمند خود را توسعه دهند. برای کسب اطلاعات بیشتر به این لینک از سایت رسمی نئو مراجعه فرمایید.

واحدهای ارزی شبکه نئو

برخلاف اتریوم که فعلاً مبتنی بر اثبات کار و استخراج است، نئو روی الگوریتمی پیشرفته از اثبات سهام فعالیت می‌کند و تمام توکن های آن از قبل تولید شده و به طور خودکار بین اعضای جامعه نئو بر اساس قواعدی توزیع می‌شود. توکن های شبکه نئو دو نوع هستند.

• توکن نئو – سابقاً با عنوان آنت شیرز شناخته می‌شد (ANS)
• توکن GAS – سابقاً با عنوان آنت کوین شناخته می‌شد (ANC)

تعداد تمام توکن های NEO و همچنین GAS هر کدام فقط ۱۰۰ میلیون واحد است. ۵۰ میلیون NEO از طریق پیش فروش‌های اولیه به فروش رفت و ۵۰ میلیون بقیه به مرور زمان در شبکه توزیع خواهند شد. حداقل میزان توکن NEO، واحد ۱ است و در کیف پول های رسمی (نه صرافی‌ها) امکان ذخیره زیر ۱ NEO وجود ندارد.

مکانیزم کامل توزیع نئو بنا بر گفته‌های وب‌سایت نئو به شرح زیر است:

ده میلیون توکن (ده درصد از کل توکن ها) به منظور ترغیب توسعه دهندگان و اعضای شورای نئو مورد استفاده قرار می‌گیرند.
ده میلیون توکن به‌منظور ترغیب توسعه‌دهندگان در اکوسیستم نئو مورداستفاده قرار می‌گیرد.
پانزده میلیون توکن (پانزده درصد از کل توکن ها) به‌منظور سرمایه‌گذاری در پروژه‌های بلاک چین‌های دیگر مورداستفاده قرار می‌گیرند. این توکن ها مختص اعضای شورای نئو هستند و سرمایه‌ها نیز تنها برای پروژه‌های نئو صرف خواهد شد.
پانزده درصد از توکن ها نیز برای شرایط اضطراری ذخیره می‌شوند.
استفاده سالانه از نئو نمی‌تواند بیش از پانزده میلیون نئو باشد.

توکن‌های GAS

دارندگان NEO نسبت به دارایی‌هایشان در کیف پول‌های معتبر نئو از توکن های GAS تولید شده سود خواهند برد. برای هر نئو که در کیف پول خود ذخیره کنید، روزانه ۰.۰۰۰۳ GAS به شما تعلق می‌گیرد که در آینده می‌تواند بسیار ارزشمند باشد.

میزان اولیه توکن های GAS صفر بوده است و با ایجاد هر بلاک جدید، GAS نیز ایجاد خواهد شد. بنا بر گفته‌های وب‌سایت نئو، طی بیست و دو سال تمام GAS ها توزیع می‌شوند. محدوده‌های زمانی بین هر بلاک نیز پانزده الی بیست ثانیه خواهد بود. دو میلیون بلاک نیز طی یک سال ایجاد شده‌اند.

بنا بر گفته‌های وب‌سایت نئو:

هرسال چیزی در حدود دو میلیون بلاک ایجاد خواهند شد و میزان اولیه GAS در بلاک نیز هشت عدد خواهد بود. هر سال نیز یک GAS از بلاک کسر خواهد شد تا به این وسیله بتوان با گذر از هر دو میلیون بلاک منطبق شد. این کاهش به مدت بیست و دو سال ادامه خواهد داشت. پس از چهل و چهار میلیون بلاک، تمام بلاک‌های ایجاد شده GAS به محدودیت خود رسیده‌اند و پس از آن هیچ GAS جدید ایجاد نمی‌شود.

از Gas در شبکه نئو برای پرداخت هزینه‌های ایجاد قراردادهای هوشمند استفاده می‌شود.

الگوریتم اجماع dBFT

یکی از بزرگترین چالش هایی که بیشتر سیستم های توزیع شده با آن مواجه هستند، رسیدن به یک توافق (consensus) است. این مشکل به «مشکل فرمانده‌ بیزانس» (Byzantine General’s Problem) معروف است.

مشکل فرمانده بیزانس چیست؟

تصور کنید که یک گروه از فرمانده‌های بیزانس قصد حمله به شهری را دارند. آنها با دو مشکل بسیار بزرگ مواجه هستند:

• فرمانده‌ها و سربازانشان از هم بسیار دور هستند، بنابراین در کنار هم نیستند که بتوانند با هماهنگی حمله کنند.
• از طرف دیگر دشمن ارتشی بسیار قوی دارد و تنها در صورتی که همه همزمان با هم حمله کنند، پیروز خواهند شد.

به منظور هماهنگی ارتش، نیروهای سمت چپ قلعه، پیکی با این پیام به نیروهای سمت راست قلعه می‌فرستند: «چهارشنبه حمله کنید.»

با این حال، فرض کنید که ارتش سمت راست آماده نبرد نیستند و پیک را با این پیام بر می‌گردانند: «نه، جمعه حمله کنید.»

اینجاست که مشکل ایجاد می‌شود.

در بین راه ممکن است اتفاقات زیادی برای پیک بیافتد. پیک ممکن است اسیر یا کشته شود و یا پیام پیک توسط دشمن دستکاری شود.

این مشکل برای بلاک چین عمومی هم وجود داشت. بلاک چین یک ارز دیجیتال، شبکه‌ای عظیم از شرکت‌کنندگان است. چگونه می‌توانید به آنها اعتماد کنید؟ اگر کسی از کیف پول خود ۴ اتر را فرستاد، چطور مطمئن می‌شود که کسی در شبکه آن را به ۴۰ اتر تبدیل نمی‌کند؟

ساتوشی ناکاموتو، خالق ناشناس بیت کوین، با اختراع الگوریتم اثبات کار یا همان استخراج، توانست بر این مشکل غلبه کند.

فرض کنید ارتش سمت چپ می‌خواهد پیامی با مضمون «دوشنبه حمله کنید.» را به ارتش سمت راست ارسال کند. این بار آن‌ها با هوش بهتری عمل می‌کنند.

در مرحله اول، آن‌ها به پیام خود یک یا چند حرف اضافه می‌کنند که «نانس» نام دارد. نانس می‌تواند هر چیزی باشد: مثلاً با نانس fww پیام به این شکل درمی‌آید. «fww، دوشنبه حمله کنید»

پس از آن، آنها با توابع خاصی که قبلاً با ارتش سمت راست هماهنگ کرده‌اند این نانس را رمزنگاری و هش می‌کنند. فرض کنید، ارتش‌ها تصمیم گرفته‌اند که فقط هش هایی را که با ۵ صفر شروع می‌شود، بپذیرند.

فرایند کلی ایجاد هش

اگر با نانس انتخابی هش مورد نظر به‌دست آمد، پیام هش شده را با پیک می‌فرستند. اگر نه، آن‌ها نانس های مختلف را امتحان می‌کنند تا به آن برسند. با این کار اگر حامل پیام توسط دشمن دستگیر شود و دشمن قصد تغییر پیام را داشته باشد، هش کاملا تغییر می‌کند و ارتش سمت راست متوجه دست‌کاری می‌شود.

این پروتکل اثبات کار است که بیت کوین و اتریوم و اغلب ارزهای دیجیتال از آن بهره می‌برند. مشکل این است که اثبات کار این روزها بسیار پرهزینه و ناکارآمد شده است. اتریوم در تلاش است که به پروتکل اثبات سهام حرکت کند.

با این حال، نئو از یک الگوریتم جالب بهره می‌برد. این الگوریتم «نماینده تخریب خطای بیزانس» یا به اختصار dBFT نام دارد.

نحوه کار الگوریتم اجماع dBFT

با یک مثال شروع می‌کنیم:

به کلمات داخل «» با دقت بیشتری نگاه کنید.

تصور کنید که کشوری به اسم «نئو» وجود دارد و دارای «شهروندان» زیادی است. هر یک از این شهروندان یک «نماینده» برای خودش انتخاب می‌کند. کار این نمایندگان، تصویب قوانینی است که شهروندان را خوشحال کنند، اگر در کارشان خوب نباشند، شهروندان می‌توانند به سادگی به نماینده دیگری را برگزینند.

نمایندگان چگونه قوانین را تصویب می‌کنند؟

یکی از نمایندگان به صورت تصادفی به عنوان سخنگو انتخاب شده است.

سپس این سخنگو تمام «خواسته‌های شهروندان» را بررسی می‌کند و «قانونی» را می‌نویسد تا مردم کشور را خوشحال کند و آن را به نمایندگان ابلاغ می‌کند.

پس از آن نمایندگان به صورت جداگانه قوانین سخنگو را بررسی می‌کنند. اگر خواسته‌ها معقول باشد که بتواند واقعاً مردم را خوشحال کند و دارای «فاکتور خوشحالی» مناسب باشد، آن قانون پذیرفته می‌شود در غیر این صورت نماینده مخالفت خود را اعلام می‌کند.

برای تصویب یک قانون نمایندگان، حداقل باید ۶۶ درصد از نمایندگان رأی مثبت دهند. اگر اکثریت موافق نباشند، سخنگوی جدید انتخاب می‌شود و فرایند ادامه می‌یابد.

حالا در بلاک چین نئو…

در اینجا، شهروندان همان دارندگان توکن‌های NEO هستند که با عنوان نودهای (node) معمولی یا (Ordinary node) شناخته می‌شوند.

نمایندگان، نودهای حسابدار یا bookkeeping nodes هستند. برای تبدیل شدن به نود حسابدار باید یک سری از شرایط خاصی مانند اینترنت اختصاصی و ۱۰۰۰ واحد Gas را دارا باشید.

«خواسته‌های شهروندان» همان درخواست برای تراکنش‌هاست.

«قانون» بلاک فعلی است که سخنگو (Speaker) می‌نویسد و باید توسط نمایندگان یا همان نودهای حسابدار بررسی شود.

«فاکتور خوشحالی» همان هش بلاک فعلی است.

درخواست‌های تراکنش توسط دارندگان توکن های نئو ارسال می‌شود و یکی از نودهای حسابدار که به عنوان سخنگو انتخاب شده بود، درخواست‌ها را بررسی می‌کند و به صورت یک بلاک (قانون در مثال بالا) برای دیگر نمایندگان ارسال می‌کند. نودهای حسابدار، هش بلاک (فاکتور خوشحالی در مثال بالا) را بررسی می‌کنند و اگر صحیح باشد آن را تأیید می‌کنند.

وقتی بیش از ۶۶ درصد از نودهای حسابدار به درستی یک بلاک رأی دادند، آن بلاک در بلاک چین قرار می‌گیرد. (یا طبق مثال بالا تصویب می‌شود)

حالا ممکن است یکی از نمایندگان (نودهای حسابدار)،‌ سخنگوها یا شهروندان (نودهای معمولی و دارندگان توکن‌های نئو) قصد خرابکاری داشته باشند.

سناریوهای احتمالی را بررسی می‌کنیم:

مورد اول: سخنگو خرابکار است.

در این مورد، سخنگو به یک پیام مخرب (B) را به دو نماینده ارسال می‌کند و یک پیام صحیح را فقط به یک نفر می‌فرستد. این آسیب با توجه به قانون توزیع و اکثریت خنثی می‌شود. این دو نماینده می‌بینند که هش آن‌ها با هشی که سخنگو به یک نماینده دیگر داده برابر نیست. بنابراین این دو با نفر سوم موافق نیستند و با توجه به قانون اکثریت سخنگو حذف می‌شود.

مورد دوم: یکی از نماینده‌ها خرابکار است.

سخنگو پیام صحیح را به همه نمایندگان ارسال می‌کند، با این حال، یکی از نمایندگان تصمیم می‌گیرد که به شیوه‌ای مخرب عمل کند و اعلام می‌کند که پیام همخوانی ندارد. با این حال، دو نماینده دیگر پیام درست را دریافت کرده‌اند پس رأی نماینده دیگر را نمی‌پذیرند.

این یک مثال در مقیاس کوچک بود زیرا نماینده‌های خیلی خیلی بیشتر هستند. به طور کلی وقتی بالای ۶۶ درصد از جامعه نئو با یک عمل موافق باشند، خرابکاری امکان پذیر نیست. اگر کسی قصد خرابکاری داشته باشد، باید ۶۶ درصد از توکن‌های نئو را داشته باشد که این تقریبا غیرممکن است.

سرعت تراکنش‌های نئو و کارمزدها

در بلاک چین نئو در حال حاضر در هر ثانیه ۱۰۰۰ تراکنش انجام می‌شود. این در حالی است که سرعت تراکنش‌های اتریوم فقط حدود ۱۴ تراکنش بر ثانیه است. البته فراموش‌ نکنیم که اتریوم در پی افزایش سرعت و کاهش تراکنش‌های شبکه است و به گفته ویتالیک بوترین به زودی اتریوم جدیدی را خواهید دید.

توکن GAS ارز دیجیتالی است که برای پرداخت‌ هزینه‌های بلاک چین کاربرد دارد. هرکس که مایل به ثبت قرارداد هوشمند و ایجاد برنامه اش روی شبکه باشد، باید هزینه‌های آن را با توکن های GAS پرداخت کند. با توجه به اینکه شبکه نئو مبتنی بر اثبات سهام است،‌ به داراندگان نئو در کیف پول‌های معتبر نئو (نه صرافی‌ها) نسبت به دارایی‌شان هر روز مقداری توکن Gas تعلق می‌گیرد. بنابراین برای ارسال تراکنش نیاز به پرداخت کارمزد نیست و کارمزد ناچیزی به طور خودکار از GAS های تعلق گرفته به نئوها کم می‌شود.

ویژگی هایی که در آینده به نئو اضافه خواهند شد

NeoX

طبق گفته سایت رسمی نئو، با استفاده از پروتکل NeoX امکان ارسال تراکنش به بلاک چین‌های دیگر فراهم خواهد شد.

NeoFS

سیستمی برای ذخیره فایل‌ها به صورت غیرمتمرکز است. با استفاده از پروتکل NeoFS کاربران می‌توانند فایل های حجیم خود را به بخش‌های کوچکتری تقسیم کنند و در سراسر شبکه توزیع کنند.

NeoQS

به احتمال زیاد کامپیوترهای کوانتومی در آینده مخل امنیت شبکه خواهند شد. با این پروتکل شبکه از این حملات محافظت می‌شود.

قیمت نئو

نمودار رشد نئو – این قیمت ها از پس از تغییر نام لحاظ شده اند

نئو که در پیش فروش اولیه با نام انت شیرز با قیمت هر واحد ۰.۱۴ دلار به فروش رفت، رشدی فراتر از انتظار داشت. قیمت این ارز دیجیتال در اواسط ژانویه سال جاری میلادی به بالاترین قیمت تاریخش یعنی ۱۸۸ دلار رسید. نئو یکی از آن ارزهایی است که سرمایه گذارانش را تاکنون ناامید نکرده است.

کیف پول های نئو

برای این ارز دیجیتال محبوب کیف پول‌های زیادی توسعه داده شده است اما در اینجا فقط کیف پول‌های تایید شده در وب سایت اصلی را معرفی می‌کنیم. در تمام کیف پول‌های زیر با ذخیره NEO نسبت به دارایی‌تان به مرور زمان GAS دریاقت می‌کنید.

کیف پول های دسکتاپ نئو

۱- کیف پول Neon Wallet

کیف پول نئون یکی از بهترین و ساده ترین کیف پول های نئو است. این کیف پول بیشترین تعداد دانلود را در بین کیف پول های نئو دارد. کلید های خصوصی به صورت امن در کامپیوتر شما ذخیره می شوند. از قابلیت های این کیف پول این است که نیاز به همگام سازی با بلاک چین ندارد. با نگهداری نئو در این کیف پول، نسبت به دارایی تان به طور مرتب توکن GAS دریافت می کنید. این کیف پول برای سیستم عامل های ویندوز، مک و لینوکس قابل نصب است.

دانلود کیف پول neon wallet

۲- کیف پول NEO-GUI

هسته مرکزی و کیف پول رسمی نئو، استفاده از این کیف پول بیشتری برای توسعه دهندگان پیشنهاد می شود. برای همگام سازی با بلاک چین نئو، پس از نصب نرم افزار باید مدتی منتظر بمانید. با نگهداری نئو در این کیف پول، نسبت به دارایی تان به طور مرتب توکن GAS دریافت می کنید. هسته مرکزی نئو فقط برای سیستم عامل ویندوز قابل نصب است.

دانلود کیف پول NEO-GUI

۳- کیف پول morpheus

این کیف پول علاوه بر نئو از چندین ارز دیجیتال دیگر پشتیبانی می کند و توسط سایت رسمی نئو تایید شده است. با نگهداری نئو در این کیف پول، نسبت به دارایی تان به طور مرتب توکن GAS دریافت می کنید. این نرم افزار برای سیستم عامل های ویندوز و لینوکس قابل نصب است.

دانلود کیف پول morpheus

کیف پول های موبایل نئو

۱- کیف پول موبایل O۳ نئو

نرم افزار O۳ بهترین کیف پول موبایل حال حاضر برای نئو است. با نگهداری نئو در این کیف پول، نسبت به دارایی تان به طور مرتب توکن GAS دریافت می کنید. این نرم افزار برای سیستم عامل های اندروید ۶ به بالاتر و iOS قابل نصب است.

دانلود کیف پول O۳ برای اندروید

دانلود کیف پول O۳ برای ios

۲- کیف پول موبایل NEO APP

این نرم افزار هم یکی دیگر از کیف پول های مورد تایید نئو است. با نگهداری نئو در این کیف پول، نسبت به دارایی تان به طور مرتب توکن GAS دریافت می‌کنید. کیف پول فقط برای سیستم عامل اندروید (نسخه ۵ به بالا) قابل نصب است.

دانلود کیف پول NEO APP برای اندروید