توکن و استاندارد ERC20

در گذشته هر شخصی برای ایجاد بلاکچین مجبور به جذب سرمایه اولیه و ایجاد ارز دیجیتال پلتفرم، باید بلاکچین جدیدی را تولید می کرد. این کار دقیقا مشابه با کاری بود که فرد باید از اول چرخ را اختراع کند. اما در حال حاضر با استفاده از اتریوم و استاندارد ERC20، هر شخصی می تواند بدون ایجاد بلاک چین، برای خود توکن ایجاد کند. اما سوال اینجاست که استاندارد ERC20 چیست؛ مجموعه ای از قوانین است که باید بر روی یک توکن ایجاد شود تا بتواند بر روی اکوسیستم اتریوم فعالیت داشته باشد. استاندارد ERC20، به دلیل استفاده در عملیات های جذب سرمایه بسیار کاربردی هستند. به گونه ای که تمامی پروژه هایی که مبتنی بر بلاک چین هستند می توانند تا زمان ساخت بلاک چین اصلی خود، با تولید و فروش توکن های ERC20، سرمایه جذب کنند. برای آشنایی بیشتر با توکن و استاندارد ERC20 تا انتهای مقاله با ما همراه باشید.

استاندارد توکن ERC20 چیست؟

در شبکه اتریوم، ERC مخفف عبارت Ethereum Request for Comments به معنای درخواست اتریوم برای نظرات است. این توضیحات در واقع اسناد فنی هستند که استانداردهای برنامه نویسی را در اتریوم تعریف می کنند. البته ERC نباید با EIP یا “پیشنهاد بهبود اتریوم” اشتباه گرفته شود. EIP ها، مانند BIP ها در شبکه بیت کوین، صرفاً برنامه هایی برای بهبود خود پروتکل هستند. با این حال، هدف ERC ها ایجاد یک قرارداد برای تسهیل تعامل برنامه ها و قراردادها با یکدیگر است.

استاندارد ERC20 که توسط Vitalik Buterin (بنیانگذار شبکه اتریوم) و Fabian Folgesteller در سال 2015 نوشته شده است، یک فرمت نسبتا ساده برای توکن های مبتنی بر اتریوم است. با پیروی از این طرح کلی، توسعه دهندگان مجبور نیستند چرخ را دوباره اختراع کنند. در عوض، آنها می توانند بر اساس استفاده در صنعت عقب نشینی کنند. پس از ایجاد، توکن های ERC20 می توانند به طور خودکار با خدمات و نرم افزارهای پشتیبانی استاندارد ERC-20 (مانند کیف پول های نرم افزاری، کیف پول های سخت افزاری، صرافی ها و غیره) تعامل داشته باشند. شایان ذکر است که استاندارد ERC-20 در یک EPI به نام EIP-20 توسعه یافته است. این چند سال پس از پیشنهاد اولیه و به دلیل استفاده گسترده از آن صورت گرفت. با این حال، نام ERC-20 حتی پس از چندین سال همچنان باقی مانده است.

روش کار توکن ERC20 به چه صورت است؟

روش کار توکن ERC20، بدین صورت است که در طی یک قرارداد هوشمند برای ایجاد یک توکن در پلتفرم اتریوم ایجاد می شود. در اصل یک زبان مشترک برای تمامی قراردادهای هوشمند اتریوم مورد استفاده قرار می گیرد. در واقع این زبان به تمامی توکن ها، این امکان را می دهد تا توسط یکدیگر مبادله شود.

اما برای اینکه با قوانین ERC-20 آشنا شوید، باید در ابتدا با فیلدهای اختیاری استاندارد ERC-20 آشنا شوید که شامل موارد زیر است.

نام توکن: این نام مخصوص توکن پلتفرم است.
نماد یا علامت اختصاری: نماد اختصاصی هر توکن است.
تعداد اعشار: در این فیلد، میزان تقسیم پذیری توکن خود را تعیین می کنید.

اما اینکه فیلدهای اجباری استاندارد ERC20 چه مواردی هستند که در ادامه می توان به این موارد اشاره کرد:

مقدار کلی: به تعداد توکن هایی گفته می شود که برای پلتفرم در نظر گرفته می شود.
انتقال: تابع انتقال به یک بازیکن این امکان را می دهد تا به بازیکن دیگر توکن بفرستد.
موجودی: با استفاده از این متغیر می توان تعداد توکن های مربوط به هر آدرس کاربری را نشان می دهد.
تایید: بر اساس این تابع، تراکنش ها را بر مبنای تعداد کلی توکن می سنجند.

با استفاده از هر یک از فیلدهای بالا می توان تعیین کرد که تعداد کل توکن ها چقدر است. یا اینکه موجودی هر کاربری که در ابتدا توکن برای او ارسال می شود چه مقدار است. هم چنین اینکه به چه کسانی توکن ارسال شود نیز مشخص می شود.

آیا می توان توکن ها را با استاندارد ERC20 استخراج کرد؟

ارز دیجیتال اتر قابل استخراج است اما توکن ها نمی توانند. بنابراین، به جای استفاده از کلمه mine، به معنای “استخراج”، از کلمه “mint” به معنای “چاپ کردن” برای توکن ها استفاده می کنیم. هنگام راه اندازی قرارداد، توسعه دهندگان عرضه توکن را بر اساس برنامه و نقشه راه خود توزیع می کنند. این معمولاً از طریق یک پیشنهاد اولیه سکه (ICO)، یک پیشنهاد مبادله اولیه (IEO) یا یک پیشنهاد رمز امنیتی (STO) انجام می شود. ممکن است با مدل های مختلفی برخورد کرده باشید، اما مفهوم آن بسیار شبیه است. سرمایه گذاران اتر را به آدرس قرارداد ارز دیجیتال ارسال می کنند و در ازای آن توکن های جدیدی دریافت می کنند. پول جمع‌آوری‌شده سپس برای تأمین مالی توسعه‌های بیشتر پروژه استفاده خواهد شد. از طریق توسعه پروژه، کاربران همچنین انتظار دارند که از توکن های خود (یک بار دریافت یا پس از مدت معینی) استفاده کنند یا آنها را بفروشند و از آنها سود ببرند. توزیع توکن لزوماً خودکار نیست. بسیاری از رویدادهای تامین مالی جمعی به کاربران اجازه می دهند تا با انواع ارزهای دیجیتال (مانند بیت کوین، بیت کوین کش، اتریوم، تتر و ترون) پرداخت کنند.

بررسی مزایا و معایب توکن های ERC20

با استفاده از توکن های استاندارد ERC20، استفاده از هر چیز را ساده می شود، به گونه ای که این توکن های استاندارد، در ابتدای شروع به کار خود، زبان و اصطلاحات مخصوص به خود را داشت.
به دلیل عدم این استانداردها، تیم توسعه دهنده نرم افزار باید وقت و هزینه زیادی را برای ایجاد بلاک چین و توکن کرد. به علاوه اینگونه از این صرافی و کیف پول ها، بایستی پلتفرم خود را با تک زبان ها و استانداردهای توکن سازگار می کردند. اما با ایجاد استاندارد ERC20، تمامی این مشکلات از بین رفت و به همین علت است که این نوع توکن، محبوب ترین پلتفرم ICO، در سال 2017 شناخته شد.
اما در کنار مزایایی که این نوع توکن دارد، معایبی نیز به همراه دارد. ممکن است به صورت ناخواسته زمانی که به عنوان یک روش پرداخت به جای اتر در قراردادهای هوشمند به کار گرفته می شود، تخریب شود. در راستای همین تخریب، در حدود 3 میلیون دلار در اثر چنین تخریبی، از بین رفته است. به همین خاطر اتریوم برای از بین رفتن چنین مشکلی، استاندارد جدیدی به نام ERC-223 در دست اقدام است.

اختلاف توکن‌های ERC20 و کوین های با بلاک چین مستقل چیست؟

توکن ها در بستر بلاک چین اتریوم، به دارایی هایی گفته می شود که دارای ارزش هستند. این توکن ها همانند بیت کوین، لایت کوین و اتریوم ارسال و دریافت می شوند. تفاوت این توکن ها با ارزهای دیجیتالی که مانند بیت کوین بلاک چین جداگانه دارند، در این است که این مدل توکن ها از آدرس های اتریوم استفاده می کنند و تراکنش های خود را بر روی بلاک چین اتریوم می فرستند. در صورتی که کوین هایی مانند بیت کوین، بلاک چین مخصوصی داشته و تراکنش هایی که انجام می شود بر روی بلاک چین بیت کوین ثبت می شود.